Van Lima tot Arequipa

Jaja eindelijk, mijn eerste reisverslag! Foto´s komen later. Zodra ik weer wifi heb!


Onze reis startte 15 november in Lima waar we bij Sonia, een nicht van Rosario (de moeder van Felipe) sliepen. Zij en haar zoon Ricardo waren ontzettend lief en gastvrij en hebben ons volgestouwd met eten en liefde. De heenreis was erg rustig verlopen. 3 films en zelfs een aflevering gooische vrouwen gekeken. Maar zo rustig als ik in het vliegtuig zat, zo gespannen zat ik in de auto die ons van het vliegveld naar ons huis bracht. Overal auto´s, toeters, lichtjes, politie, mensen, verkeersregelaars die met glowsticks rondzwaaien, enz! Toen we bij het huis aankwamen heb ik nog een uurtje spaanse gesprekken geprobeerd te ontcijferen en daarna ben ik heerlijk in een opgemaakt bedje met sierkussens en al in slaap gevallen.
Op zaterdag zijn we naar een feest gewest. De eerste communie van Sonia´s kleindochter. Een volkomen normaal familiefeestje op een paar dingen na; het feest begon om 13:30. We komen binnen en gaan iedereen die aanwezig is langs om gedag te zeggen en ons voor te stellen. Het is hier gewoonte om iedereen een kus op de wang te geven, ook als je elkaar nog nooit ontmoet hebt. Dat is mij van tevoren natuurlijk niet even uitgelegd dus dat was even puzzelen, maar had t gelukkig al snel door. We zitten nog niet en we krijgen al een fresa sour (een Peruaanse cocktail) in onze handen gedrukt. Sterke drank in de middag, daar doen ze hier zeker niet moeilijk over! Op de achtergrond werd top 40 muziek van de afgelopen 5 jaar gedraaid. Nieuwe en oude nummers die je standaard tijdens een avondje uit te horen krijgt. Van de vrolijke liedjes van Taylor Swift tot de vunzige rapteksten van 50 cent, waar Felipe en ik hard om hebben gelachen. Omdat niemand Engels spreekt hebben ze er geen idee van wat er gezongen wordt terwijl hun 8 jarige kinderen door de kamer rennen. Verder was het een doodnormaal familiefeestje dat eindigde met dansvloer en doorging tot 23:00 uur. Zondag hebben Felipe, Rosario en ik een walking tour gedaan door Lima. Mooie dingen, waaronder de wissel van de wacht gezien (altijd leuk he mam?), waar die dag toevallig de president aanwezig was! Na een flinke flinke lunch zijn Felipe en ik naar Miraflores gegaan. Een dure wijk van Lima aan de kust. Daar hebben we in Parc del Amour samen naar paragliders gekeken die voor een ondergaande zon boven het strand zweefden.
De volgende dag waren we van plan met een combibus naar Pachacamac te gaan om daar ruïnes te bekijken. Dus na zo´n 3 kwartier alle kanten opgestuurd te zijn, vonden we de combibus die we moesten hebben. Een combibus is geweldig om te zien. Het is een bus die tussen de maat van een gewone bus en een minibus in ligt (verder gaan er evenveel mensen in als in een normale bus). Voor zo´n 2 sol (ongeveer 60 eurocent) brengt de bus je naar Pachacamac, wat ongeveer een uur rijden is. Dan verloopt de reis als volgt: op een parkeerplaatsje langs de weg, bestemd voor zo´n 3 auto´s komen ongeveer 20 busjes per minuut langs die je allemaal heel graag binnen willen hebben. Er komt dan een busje aanrijden met de deur open waar een mannetje uithangt die vanalles schreeuwt om je mee te krijgen. Nou rennen, instappen en hopen dat je kan zitten want erg rustig wordt hier niet gereden. Dus we komen aan bij de ruïnes en worden zo snel mogelijk de auto uit geveegd met z´n 3en. En vervolgens komen we erachter dat het reservaat gesloten is op maandag. dus moesten we terug. tijdens de terugreis hebben we in 2 verschillende busjes gezeten waar ik in beide busjes tijdens het uitstappen heel hard mijn hoofd heb gestoten in de haast uit te stappen. Die mannetjes zijn nogal angstaanjagend als ze BAJA BAJA in je oor schreeuwen..
In de avond zijn we met een oom en tante van Felipe (soort van) met de auto langs de kust gereden, wat prachtig was en waar we de avond eindigden met anticucho (een spies met stukken runderhart) Verassend lekker! Op dinsdag gingen we alweer met een bus met stoelen die volgens mij recht uit de business-class van het vliegtuig kwamen door naar Paracas.
Paracas was ontzettend mooi. Na een prachtige zonsondergang en een rustige nacht moesten we alweer vroeg uit de veren, want we moesten de boot in richting de eilanden. Na een tijdje varen kwamen we bij de eilanden die vol zaten met zeeleeuwen en pinguins! Daarnaast vlogen er duizenden vogels boven ons hoofd. De instructie van de gids luidde dan ook: ´Zet je petje op en als je een foto van de vogels boven je maakt, vergeet dan niet je mond gesloten te houden!´ Na de boottocht hebben we nog per bus door de woestijn getourd, waar het uitzicht wederom geweldig was.
De volgende dag gingen we alweer door naar Huacachina, een oase midden in de woestijn. Daar hebben we meteen een duik in het zwembad genomen en zijn daar gebleven tot we om 4 uur opgewacht werden door een ´buggy´ die ons mee de woestijn in zou nemen. Wauw, ik heb nog net niet in m´n broek geplast van angst toen we ineens door de woestijn scheurden. Het was alsof we in een achtbaan zaten, maar dan met enkel een riem om, zonder vast te zitten aan een rail en het duurde zeker langer dan 15 seconden! Bovendien moest je je mond proberen dicht te houden anders werd het zandhappen. Ik was erg blij met mijn zonnebril op dat moment! 3 keer zijn we bij een paar hoge zandduinen gestopt om op onze buik op een sandboard ontzettend hard naar beneden te glijden. De laatste stop was bij een enorme zandduin, die we zelf op moesten klimmen, waar we een prachtige zonsondergang hebben gezien. Vervolgens terug naar de oase dus nog even scheuren en gillen tot onze mond vol zand zat.
De volgende dag vertrok alweer onze bus naar Cusco. Een 18 uur durende reis door de bergen. De bussen naar Cusco zijn ontzettend duur, want de kaarten verkopen toch wel, dus besloten we met de goedkoopste maatschappij te reizen. Op zich was de kwaliteit van de bus prima. We stopten alleen maar 1 keer, het eten dat ons beloofd was bestond uit een stuk cake en een pakje perensap, de airco was kapot en ze draaiden midden in de nacht ´Incidious 2´en je kan aan Willem vragen wat voor film dat is. We zaten onderin wat betekent dat je de weg voor je niet kan zien waardoor ik er al snel aan herinnerd werd hoe het voelde om wagenziek te zijn. Geen prettige reis. Uiteindelijk draaierig en met hoofdpijn door de plotselinge hoogte, maar ook veilig aangekomen in Cusco. Gelukkig kregen we meteen een ´Mate de coca´ aangeboden. Een thee gemaakt met cocabladeren die helpen tegen hoogteziekte. De drie dagen erna hebben we Cusco verkend en een beetje getraind voor de Inka Jungle Trail.
Die duurde 4 dagen. Onze groep bestond uit 5 man: Felipe, de peruaanse gids Eduardo, de Nieuw-Zeelandse Julia en Shane en ikzelf. Lekker klein dus waardoor we alles goed mee konden krijgen. De trail begon met een lange fietstocht (naar beneden gelukkig) waarbij je ontzettend snel gaat en door bochten racet in de hoop er niet uit te vliegen. Ontzettend gaaf om in de wolken te beginnen en bijna 2000 meter lager te eindigen, waar het ook meteen 10 graden warmer was aangezien we toch echt in de jungle waren aangekomen.
De volgende dag was erg zwaar. 8 uur lang lopen (lees: klimmen) door de bergen. Na 2 uur ontstond er op mijn linkervoet al een flinke blaar. Bovendien was het uitzonderlijk mooi weer waardoor we bijna de hele tijd in de volle zon liepen. Wel prachtige uitzichten en elke 500 meter liepen we weer in een totaal andere omgeving. Onze gids was erg enthousiast en wist elke paar meter weer een verhaal te vertellen. Er groeide mangobomen met tientallen mango´s per boom. Ook avocadobomen en bananenbomen. Een kilo mango´s kost hier 2,50 sol. Dat is dus ongeveer 80 eurocent per kilo!! En ze zijn heerlijk. Na 8 uur zweten kwamen we aan bij ons eindpunt: thermische baden! Stel je eens voor hoe het moet zijn als je na 8 zware uren je pijnlijke voetjes in warm water kan laten zakken met om je heen de hoge bergen waarvan je er net een beklommen hebt. Een zware maar hele leuk dag dus.
De derde dag begonnen we met ziplinen. Je klikt je dan met je tuigje vast aan een kabel die tussen de bergen gespannen is. Vervolgens vlieg je over het dal naar de overkant. Best wel eng de eerste keer, maar heel mooi. Daarna kregen we een heerlijke lunch die gezellig was tot het toetje. Daar bleken namelijk pinda´s in te zitten en Felipe en pinda´s gaan niet zo goed samen.. Hoewel het gelukkig maar een beetje was en Felipe nooit medicijnen gebruikt stond de gids erop dat Felipe bij de dokter langsging. Daar kreeg hij een enorme prik in zijn bil en toen ging het gelukkig al snel een stuk beter.Vervolgens nog een paar uur lopen naar aguas calientes waar ons laatste hotel was.
De laatste dag van de tour ging onze wekker om 04:00 uur zodat we de eerste bus richting Machu Picchu konden nemen. En dat lukte. Om 6 uur stonden we voor de poort van Machu Picchu. Zodra de deuren open gingen zijn we meteen naar een hoog punt gelopen zodat we van het uitzicht met zo min mogelijk touristen konden genieten. En wat was dat mooi. Onze gids was super enthousiast en trots en wist ons alles te vertellen over het leven van de Inca´s.
Eind van de middag gingen we met de trein terug naar Cuzco en werd het tijd om ons klaar te maken voor Puno, wat aan lake Titikaka ligt. We gingen naar Puno met ´Cruz del sur´ een van de beste en ´veiligste´ busmaatschappijen van Peru. Helaas kwamen we er tijdens de busreis achter dat Felipes buidel met paspoort en geld was verdwenen. Hij had alleen nog maar een riempje die doorgeknipt moest zijn. Ontzettend vervelend en irritant aangezien ons plan was over een paar dagen de grens over te steken naar Bolivia. Alle zaken rondom het paspoort moesten vanuit Arequipa worden geregeld, maar omdat we nu toch al in Puno waren besloten we nog een paar dagen te blijven om in elk geval lake Titikaka te bekijken. Dus nadat we aangifte hadden gedaan hebben we een tour geboekt. De volgende dag dus weer vroeg het nest uit om weer in een boot te stappen. De tour duurde twee dagen met 1 nacht. De eerste dag gingen we naar twee verschillende eilanden. Het eerste eiland was Uros een van de ´floating islands´. De gids zei¨Áls je hier niet geboren bent zal je hier nooit kunnen wonen´. En dat begreep ik wel. Het was een eilandje, ongeveer een kwart voetbalveld groot waar 5 verschillende families woonden. Elke familie van gemiddeld 6 man sliep in een hutje van zo´n 2 bij 4 meter. Verder was er niks op het eilandje. Bizar om te zien hoe mensen daar leven.
Na een uurtje gingen we door naar Isla Amantani. Dat eiland was een stuk groter en niet door mensen gemaakt. Daar aangekomen werd iedereen voorgesteld aan zijn ´mama´, de moeder van het gezin waar je die nacht mocht blijven slapen. De mama van Felipe en mij was super lief en kon heerlijk koken. Na de Siesta werden we uitgenodigd voor een potje voetbal. De touristen tegen de locals. Jammer genoeg maakte de touristen weinig kans aangezien iedereen na tien stappen al buiten adem was omdat we 4500 meter hoog zaten. Na het avondeten kregen we traditionele kleding aan. om vervolgens naar de ´disco´ te gaan waar we werden uitgenodigd voor een traditionele dans op traditionele muziek.
De volgende dag zijn we naar Isla Taquile gegaan. Daar hebben we weer een flink stuk gelopen en een heerlijk stuk vis gegeten. Daarna gingen we weer terug naar Puno waar we nog een nachtje hebben geslapen en we de volgende dag vanuit zijn vertrokken richting Arequipa.
Daar zijn we nu. We hebben het hier heel erg naar ons zin met familie. Het paspoort aanvragen is ingewikkelder dan gedacht. Het enige wat vanuit Arequipa te krijgen is is een laissez passer waarmee Felipe in elk geval Peru uit kan. We kunnen ook een noodpaspoort aanvragen zodat we nog naar Bolivia kunnen of Chili. Het probleeem is alleen dat we dan naar Lima moeten wat een heel eind hiervandaan is. Als we dat doen kunnen we het noorden gaan bekijken, naar Bolivia vliegen en nog naar veel andere plekken. Wat dan alleen niet mogelijk is is terug zijn met kerst en oud en nieuw en het weekje strand in Mollendo met de familie, simpelweg omdat het te veel tijd en geld zou kosten om zulke grote afstanden af te leggen.Felipe en ik hebben veel nagedacht en gepuzzeld en hebben besloten dat we van alle dingen die we kunnen doen kerst en Mollendo het minst graag missen. Oftewel: we gaan creatief zijn en nieuwe plekken zoeken en bekijken. Bovendien: bijna alle dingen die we op ons lijstje hadden staan om te bekijken hebben we al gezien. We hadden alleen nooit gedacht dat dat ons in twee en een halve week zou lukken. Wat de komende weken het plan is weten we dus nog niet precies.Behalve dat we met kerst weer hier zijn. En daar hebben we heel veel zin in. Nu gaan we ons maar even verdiepen in de lonely planet.